Τα είδη του γένους Aristolochia είναι πολυετείς πόες ή αναρριχώμενοι θάμνοι, με φύλλα κατ’εναλλαγή και χαρακτηριστικό ζυγόμορφο περιάνθιο. H Aristolochia cretica είναι ενδημική της Κρήτης, της Καρπάθου και της Κάσου. Θα τη συναντήσουμε σε ρεματιές και βραχώδεις πλαγιές με φρύγανα, συχνά σε ημισκιερές θέσεις κοντά σε βράχους και κάτω από θάμνους, συνήθως σε ασβεστολιθικά υποστρώματα. Η περίοδος ανθοφορίας της διαρκεί από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τα τέλη Μαίου.

Ανθίζει στην καρδιά του χειμώνα ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και το υψόμετρο από μέσα Γενάρη μέχρι τέλη Φλεβάρη ή και αρχές Μάρτη. Το είδος χαρακτηρίζεται από καθαρά χειμερινή περίοδο ανθοφορίας αν και το επίθετο vernalis παραπέμπει σε εαρινή ανθοφορία, προφανώς σε αντιδιαστολή με συγγενικά taxa Galanthus που ανθίζουν το φθινόπωρο

H Posidonia oceanica το θαλάσσιο φυτό που προκαλεί τον αδικαιολόγητο φόβο σε τόσους καλοκαιρινούς κολυμβητές που δηλώνουν πως «δεν κολυμπούν πάνω από τα φύκια», είναι ένα Αγγειόσπερμο Μονοκοτυλήδονο και όχι ένα φύκος. Είναι ευρύτερα γνωστό με τον όρο Ποσειδωνία, καθώς ο θεός Ποσειδώνας την είχε επιλέξει ως το αγαπημένο του φυτό κατά την αρχαιότητα.

H αγριομηλιά Malus trilobata αποτελεί ένα από τα πιο σπάνια δέντρα της ελληνικής χλωρίδας. Είναι είδος της ανατολικής Μεσογείου με μικρούς και ασυνεχείς πληθυσμούς στο Ισραήλ, τον Λίβανο, την Συρία και την Μικρά Ασία. Στην Ευρώπη απαντά μόνο στο ΒΑ άκρο της Ελλάδας, στον Έβρο, μεταξύ της Δαδιάς και της Μάκρης.

Το Galanthus ikariae είναι ενδημικό είδος των νησιών του Αιγαίου (Ικαρία, Νάξος, Άνδρος, Σκύρος). Αναπτύσσεται σε υγρές και σκιερές θέσεις, συνήθως σε ρεματιές και δάση φυλλοβόλων. Η ανθοφορία του ξεκινά στα τέλη Νοεμβρίου και τον Δεκέμβριο βρίσκεται σε πλήρη άνθιση. Είναι διακριτό από όλα τα υπόλοιπα είδη του γένους που εξαπλώνονται στην Ελλάδα, και θεωρείται συγγενικό του G. woronowii που εξαπλώνεται στον Καύκασο.

Η Centaurea vlachorum Hartvig περιγράφηκε μόλις το 1981 από τα βουνά Μηλιά και Αυτιά και αρχικά θεωρήθηκε ενδημικό είδος της Βόρειας Πίνδου, αλλά προσφάτως εντοπίστηκε σε βουνά της Αλβανίας, καθιστώντας την πλέον Βαλκανικό ενδημικό.

Αν και το γένος Centaurea εμφανίζεται με τριψήφιο αριθμό αντιπροσώπων στον ελλαδικό χώρο, η C. vlachorum ξεχωρίζει αρκετά εύκολα με έναν αριθμό μορφολογικών χαρακτήρων, όπως το σχήμα των φύλλων, το τρίχωμα, αλλά και ο διογκωμένος βλαστός ακριβώς κάτω από την ταξιανθία.

Το είδος Crocus macedonicus Rukšāns ανακαλύφθηκε πολύ πρόσφατα μόλις το 2012 στις νότιες πλαγιές του όρους Βερτίσκος στην Μακεδονία. Αρχικά πίστευαν πως είναι πολύ περιορισμένος σε λίγες θέσεις αλλά μετά διαπιστώθηκε ότι υπάρχει σε όλες τις νότιες πλαγιές του Βερτίσκου με υψόμετρο 300-700 μέτρα, η εξάπλωσή του θεωρείται ότι μπορεί να είναι μεγαλύτερη. Απαντάται σε ασβεστολιθικές πλαγιές με χαμηλή ποώδη βλάστηση και περίοδο ανθοφορίας τον Οκτώβριο και Νοέμβριο.

Η λυγαριά είναι φυλλοβόλος θάμνος ή μικρό δένδρο (1-4 m), με τετραγωνικά και πιληματώδη κλαδιά, φύλλα έμμισχα, αντίθετα, σύνθετα και παλαμοειδή. Τα άνθη φύονται σε επάκριες ταξιανθίες, σε αποχρώσεις του κόκκινου, γαλάζιου και σπάνια σε λευκό χρώμα. Ανθίζει Ιούλιο-Σεπτέμβριο. Ο καρπός είναι μικρή σφαιρική δρύπη, αρωματική, περιέχει 3-4 σπέρματα. Η λυγαριά παρουσιάζει ευρεία εξάπλωση στη Μεσόγειο και τη ΝΔ Ασία, είναι χαρακτηριστικό είδος της παρόχθιας βλάστησης και απαντάται σε ρέματα ή χειμάρρους περιοδικής απορροής στην ευμεσογειακή ζώνη βλάστησης.

Οικογένεια Compositae (Asteraceae), συνώνυμο Crepis raulinii Boiss. Πολυετές, με βλαστό συνήθως όρθιο έως 20(-40) cm, διακλαδιζόμενο πιο πάνω. Φύλλα βάσης σε ρόδακα οδοντωτά ή λίγο κολπωτά τριχωτά ή λεία. Φύλλα βλαστού λίγα, ομοιάζοντα με βράκτια. Περίβλημα κυλινδρικό-καμπανοειδές. Εξωτερικά βράκτια περιβλήματος ίσου μήκους με τα εσωτερικά. Ανθοδόχη πυκνά βλεφαριδωτή, με στιλπνές τρίχες. Στεφάνη μέχρι 17 mm, κίτρινη. Αχαίνια 5-6,5 mm. Η περίοδος ανθοφορίας είναι από Μάιο έως Ιούλιο.

Πολυετές ποώδες φυτό με διακλαδισμένο βλαστό και ύψος 10-60 cm. Άνθη με ιώδες χρώμα, ταξιανθία σε όλο σχεδόν το μήκος του βλαστού. Το είδος απαντά σε σκιώδεις θέσεις, σε βραχώδες ενδιαίτημα, μόνο σε περιοχές που είμαι προστατευμένες από τη βόσκηση. Η εξάπλωση του είδους περιλαμβάνει την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Λιβύη. Στην Ελλάδα απαντά μόνο στη Χίο, στο όρος Πελινναίο.