Το φυτό του μήνα

Το Alyssum fragillimum είναι μια νανώδης πολυετής πόα που σχηματίζει τάπητες. Οι βλαστοί είναι λεπτοί, κατακείμενοι με μήκος έως 5 cm, ιδιαιτέρως διακλαδιζόμενοι που ριζοβολούν. Είναι στενότοπο ελληνικό ενδημικό είδος και απαντά μόνο στην Κρήτη και πιο συγκεκριμένα στον ορεινό όγκο των Λευκών Ορέων, σε υψόμετρα από 1500 m και πάνω. Αν και είναι τοπικό ενδημικό, έχει ευρεία εξάπλωση στα Λευκά Όρη και είναι γνωστό ότι απαντά τουλάχιστον σε 15 τοποθεσίες, ενώ σε μερικές περιπτώσεις δεν υπάρχουν διακριτοί υποπληθυσμοί αλλά σχηματίζεται μια συνεχής κατανομή.

Το ρόμπολο, είναι ένα αειθαλές πεύκο που συνδυάζει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία το καθιστούν ένα μοναδικό είδος της ελληνικής χλωρίδας και φύσης. Είναι δέντρο πολύ ανθεκτικό στο ψύχος, και για το λόγο αυτό, φύεται σε αντίξοες κλιματικές συνθήκες και σε υψόμετρα από τα 1.000 έως και τα 2.500 m, εκεί που συνήθως τελειώνουν τα δάση μαύρης πεύκης και ελάτης. Σε ύψος μπορεί να φτάσει από τα 20 έως και τα 40m μέτρα, δημιουργώντας μια από τις πιο επιβλητικές εικόνες των ελληνικών βουνών, με περίμετρο κορμού πολλών μέτρων, και διάμετρο η οποία συχνά ξεπερνά τα δύο μέτρα.

Η Platanthera chlorantha είναι μία ορχιδέα με ψηλό, ρωμαλέο στέλεχος, στο οποίο αναπτύσσονται τα μικρά λεπτεπίλεπτα λευκοπράσινα άνθη με το χαρακτηριστικό μακρύ σπιρούνι τους. Εμφανίζεται σε δάση, θαμνώνες και λιβάδια, ανθίζοντας από τον Μάιο έως τον Αύγουστο. Η κατανομή της περιλαμβάνει ολόκληρη σχεδόν την Ευρωπαϊκή ήπειρο, τη Μέση Ανατολή, τις χώρες του Καυκάσου, με τα προς Ανατολή όρια της εξάπλωσής της να φτάνουν μέχρι το Ιράν. Στην Ελλάδα εμφανίζεται σε όλες τις χλωριδικές περιοχές πλην των Κυκλάδων και της Κρήτης, από το υψόμετρο των 800 m και πάνω.

Η Campanula merxmuelleri είναι ένα διετές ή πολυετές (μονοκαρπικό) είδος με πολυάριθμους απλούς βλαστούς, φυλλωμένους και ανθοφόρους. Είναι στενότοπο ελληνικό ενδημικό είδος και απαντά στην Σκύρο και τα Ψαρά, σε σχισμές ασβεστολιθικών βράχων αλλά και σε παλιά τοιχία (πχ. κάστρων, ναών) σε υψόμετρο από 30 έως 450 m. Ο μεγαλύτερος υποπληθυσμός του είδους απαντά στο όρος Κόχυλας της Σκύρου. Κύριες πιέσεις για το είδος είναι η έντονη βόσκηση και η υπερσυλλογή. Ανθίζει από Απρίλιο έως Μάιο.

Τα είδη του γένους Aristolochia είναι πολυετείς πόες ή αναρριχώμενοι θάμνοι, με φύλλα κατ’εναλλαγή και χαρακτηριστικό ζυγόμορφο περιάνθιο. H Aristolochia cretica είναι ενδημική της Κρήτης, της Καρπάθου και της Κάσου. Θα τη συναντήσουμε σε ρεματιές και βραχώδεις πλαγιές με φρύγανα, συχνά σε ημισκιερές θέσεις κοντά σε βράχους και κάτω από θάμνους, συνήθως σε ασβεστολιθικά υποστρώματα. Η περίοδος ανθοφορίας της διαρκεί από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τα τέλη Μαίου.

Ανθίζει στην καρδιά του χειμώνα ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και το υψόμετρο από μέσα Γενάρη μέχρι τέλη Φλεβάρη ή και αρχές Μάρτη. Το είδος χαρακτηρίζεται από καθαρά χειμερινή περίοδο ανθοφορίας αν και το επίθετο vernalis παραπέμπει σε εαρινή ανθοφορία, προφανώς σε αντιδιαστολή με συγγενικά taxa Galanthus που ανθίζουν το φθινόπωρο

H Posidonia oceanica το θαλάσσιο φυτό που προκαλεί τον αδικαιολόγητο φόβο σε τόσους καλοκαιρινούς κολυμβητές που δηλώνουν πως «δεν κολυμπούν πάνω από τα φύκια», είναι ένα Αγγειόσπερμο Μονοκοτυλήδονο και όχι ένα φύκος. Είναι ευρύτερα γνωστό με τον όρο Ποσειδωνία, καθώς ο θεός Ποσειδώνας την είχε επιλέξει ως το αγαπημένο του φυτό κατά την αρχαιότητα.

H αγριομηλιά Malus trilobata αποτελεί ένα από τα πιο σπάνια δέντρα της ελληνικής χλωρίδας. Είναι είδος της ανατολικής Μεσογείου με μικρούς και ασυνεχείς πληθυσμούς στο Ισραήλ, τον Λίβανο, την Συρία και την Μικρά Ασία. Στην Ευρώπη απαντά μόνο στο ΒΑ άκρο της Ελλάδας, στον Έβρο, μεταξύ της Δαδιάς και της Μάκρης.

Το Galanthus ikariae είναι ενδημικό είδος των νησιών του Αιγαίου (Ικαρία, Νάξος, Άνδρος, Σκύρος). Αναπτύσσεται σε υγρές και σκιερές θέσεις, συνήθως σε ρεματιές και δάση φυλλοβόλων. Η ανθοφορία του ξεκινά στα τέλη Νοεμβρίου και τον Δεκέμβριο βρίσκεται σε πλήρη άνθιση. Είναι διακριτό από όλα τα υπόλοιπα είδη του γένους που εξαπλώνονται στην Ελλάδα, και θεωρείται συγγενικό του G. woronowii που εξαπλώνεται στον Καύκασο.

Η Centaurea vlachorum Hartvig περιγράφηκε μόλις το 1981 από τα βουνά Μηλιά και Αυτιά και αρχικά θεωρήθηκε ενδημικό είδος της Βόρειας Πίνδου, αλλά προσφάτως εντοπίστηκε σε βουνά της Αλβανίας, καθιστώντας την πλέον Βαλκανικό ενδημικό.

Αν και το γένος Centaurea εμφανίζεται με τριψήφιο αριθμό αντιπροσώπων στον ελλαδικό χώρο, η C. vlachorum ξεχωρίζει αρκετά εύκολα με έναν αριθμό μορφολογικών χαρακτήρων, όπως το σχήμα των φύλλων, το τρίχωμα, αλλά και ο διογκωμένος βλαστός ακριβώς κάτω από την ταξιανθία.